Sneeuwschoen wandelen

Vandaag gingen we met de sneeuwschoenen wandelen, dus werden we opgehaald voor het hotel.
Het  was weer bij  het  rendier park.
Mooi  dat  het bijna allemaal vanaf  1 punt start.
Dit  was een onderdeel  waar ik me wel  een beetje druk  om maakte, of ik  het  wel  zou  kunnen doen in verband met  mijn longen.
Ik  had met  mezelf afgesproken dat  ik  alles op  mijn eigen tempo zou  gaan doen. Dat  is eigenlijk  altijd het beste, maar goed.
Aangekomen op  het  rendier park mochten we onze sneeuwschoenen vastknopen na natuurlijk een korte uitleg. Natuurlijk Had ik weer een paar sneeuwschoenen die niet leken te passen , maar nou weet ik niet of het aan de sneeuwschoenen lag of aan mijn grote flappen laarzen. Laura zou met ons meelopen vandaag. Voordat we weg gingen vroeg ik aan Laura hoe pittig het was omdat ik een longpatiënt ben, ik kreeg een blik die op mij overkwam als, nou geen goed idee. Ik vond dat een beetje vreemd omdat ik me had laten vertellen dat er een makkelijke en een moeilijke route was, dus toen ik dat tegen Laura zei , zei ze heel snel en stellig  dat dat niet zo was, daar zat ik dus flink naast. Maar uiteindelijk heb ik daar maling aan en ga gewoon mee. Nogmaals alles op mijn tempo.
En dan ga je lopen,  eerst  heel onwennig want  ja ,je kan niet je voeten vlak  langs elkaar plaatsen. Je moet hier duidelijk de ene voet voor de andere zetten Anders sta je op je sneeuwschoenen. Pa zei nog, Oh je loopt er best makkelijk mee.Eerst een klein heuveltje op en dan kwam je bij een meer. We zochten een lekker plekje uit En kregen we van Laura de instructies hoe we het beste een gat konden boren. Ze deed het ook nog even voor en dat leek haar heel makkelijk af te gaan. Maar ja aan de andere kant als je dit elke week doet is dat ook helemaal niet zo raar.
Hier gingen we ijsvissen.  Met een grote boor moesten we een gat maken, blijft bij  mij bij het  laatste stukje mijn boor natuurlijk  weer hangen, er zat  geen beweging meer in. Sta je dan, nog een keer flink duwen en toen was ik er toch doorheen. Zo, het water stond inmiddels op mijn rug , maar mijn gat was geboord! Toen moest je  met een schepje het overtollige ijs eruit halen,  en dan t hengeltje erin hangen.

Het  is een heel  klein trut hengeltje,  zo'n kinder dingetje die je bij de speelgoedwinkel kunt kopen.
Natuurlijk  niets gevangen, maar het  gaat om het  idee. Wel grappig om eens gedaan te hebben. It Is All about the show!
Daarna ging het  echt gebeuren, de wandeling..
Het is superleuk om te doen hoor, maar ik  zal  je wel  vertellen dat  het  niet mijn soort sport is.
De berg op is al  een hele uitdaging  en alle voornemens die ik  had gingen zo overboord.
Je eigen tempo is leuk als je alleen bent, maar met een groep wil je die toch  bijblijven. Dus niet je eigen tempo aanhouden , Maar bijblijven. Heel  raar  is dat. Wat er dan eigenlijk ook gebeurd is dat je vergeet te genieten hoe mooi het onderweg is.
We hadden wel  een paar stops onderweg hoor, maar jeetje ,wat  een klim. De berg was ongeveer een kilometer hoog, wat eigenlijk helemaal niet zo hoog is, maar door het zigzaggen in de sneeuw leek het wel  10 km.
En ja dan ga je wel  eens op  je snuffert.
3x in mijn geval. Zomaar uit het niets ook. Ploep, daar ga je. En dan maar weer overeind zien te komen. Maar wel eerst  mijn camera veilig stellen.
Maar dat  alles mag  de pret niet drukken, maar ik  vond het héél erg zwaar. Halverwege was een klein moerasgebiedje,  en daardoor ontstond door het  water wat  van de berg afliep een watervalletje, alleen dat  werden ijspegels, prachtig om te zien. Bij een andere stop , hing een mos, dat groeit daar alleen als er totaal geen luchtvervuiling is. Dat  heet oudemannenmos, oudemansmos of rendiermos. Heel  apart.
Eenmaal  bovenop de berg is het uitzicht adembenemend.. letterlijk en figuurlijk.
Wat  was ik  blij  dat ik  boven was. Ik kon eigenlijk mijn geluk niet op. Ik heb het gehaald!! En wat ben ik trots op mezelf.
En dan moet je naar  beneden en dan denk  je misschien dat dat  het makkelijkste deel  is, maar nee hoor.. loodzwaar.
En vooral uitkijken dat je niet  wegglijd. De gids die achterop  bleef lopen hielp wel  heel  goed. Neem je tijd, zei ze.. kleine stapjes, zei  je.. vertrouw op  je spikes, zei  ze.. je neemt een stap, je glijdt een klein stukje door totdat je stopt , dat herhaal je met je andere been, stapje voor stapje . allemaal  makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Uiteindelijk is het allemaal wel gelukt  dan kan ik opgelucht ademhalen, Wat een inspanning allemaal deze dag. Het  allerlaatste stukje deed ik  op  den bips naar  beneden glijden. Oh  ja, onderweg nog in een kota een worstje gegeten en een broodje rendierburger. Dat  was een hele hap. De dame die ook bij ons was met de sneeuwschoenwandeling die zei ook doe nooit! Je muts af, Doe je jas een stukje open of trek je jas uit als je het warm hebt of doe je dus af, maar doe nooit je muts af. Je verliest namelijk veel te veel warmte via je hoofd. Natuurlijk moest ik weer eigenwijs doen En in die warme Kota bij het kampvuurtje mijn muts afdoen. Het gevolg is natuurlijk dat ik binnen de kortste keren zat te rillen als een rietje. En dan denk je dat je er bijna bent aangezien deze kota vlak achter het rendier park ligt, maar niets is minder waar. Na de rendierburger gingen we nog even een stukje wandelen door de losse sneeuw. De sneeuw waar we nu doorliepen leek onbewandelt en was loodzwaar om in te lopen. Eerlijk gezegd was ik er nu wel klaar mee en had ik een beetje spijt dat ik niet de doorgaande route had genomen. Dus met een beetje mompelen en vloeken heb ik het uiteindelijk wel afgemaakt maar ik kon mijn eigen wel voor mijn hoofd slaan. En wat was pa geduldig met me zeg.
Uiteindelijk  ik  ben heelhuids terug gekomen, maar of ik  zoiets nog eens zou  doen? Denk  het  niet. Maar  super leuk om ervaren te hebben.( Kijk dit stukje tekst heb ik natuurlijk een stukje later geschreven dus kon ik daar nu zo makkelijk over praten maar op dat moment heb ik het wel vervloekt hoor)Het zou ook  zomaar eens kunnen dat ik  vanaf morgen flinke spierpijn heb.. Ik was compleet uitgeput. Ik moet wel zeggen dat ik supertrots op mezelf ben dat ik sowieso boven op die berg ben gekomen en het uiterste uit mezelf heb gehaald.

Vanavond gaan we in Kiela , aan de andere kant van de weg, eten en dan daarna hopen we op  het  noorderlicht.

De vooruitzichten zijn perfect!